50+ Groep een tijd van komen en gaan

05 dec 50+ Groep een tijd van komen en gaan

Bij een sportclub heb je altijd een verloop in het ledenbestand. Mensen die verhuizen, een ernstige blessure krijgen of opeens liever gaan rummicuppen. De 50+ groep heeft hier ook mee te maken. Niets menselijks is de oudjes vreemd. Wat wel een verschil is, is dat wij te maken hebben met het fenomeen overlijden. We zitten in de hogere leeftijdsgroep, waardoor we bijna ieder jaar wel op deze wijze afscheid van iemand moeten nemen. Met de een heb je meer contact dan met de ander, maar, zo mogelijk, bezocht ik altijd wel de uitvaarten.
Zo denk je dan aan diegene. Bij de een wat meer dan bij de ander.

Neem bijvoorbeeld Joop Vos. Hij sloeg de ballen altijd vrij hoog terug. In een boog. Denk echter niet te kunnen smashen want de bal belandde dan in de kleedkamer of op het dak. Althans bij mij. Zo een bak effect zat er in. Door een handicap aan zijn rug kon hij lastig een draai maken om backhand te slaan. Zijn batje verwisselde hij dan bliksemsnel van hand om links als forehand terug te slaan.
Joop was de competitieleider die met de hand keurige wedstrijdlijstjes maakte. Nog niks geen computer. Voor de kersttournooien knutselde hij mooie overzichtsborden in elkaar.

Als tweede voorbeeld moet ik aan Chris Kat denken. Naar ik meen 89 jaar geworden. Stond op het laatst met kruk te tafeltennissen. Een man van niveau met wie je goede gesprekken kon voeren en de neiging had doorgaans u tegen hem te zeggen. Voor hem hoefde dat niet. We zijn sporters onder elkaar,zei hij dan. Achter de tafel had hij, als oud topspeler, altijd wel een lesje voor je. Ik moest meer doorzetten en…..hij vond mij te langzaam voor deze sport! Het idee!

Hij was terminaal toen hij met zijn jongste zoon, ook al lang met pensioen,  nog langs kwam om te trakteren voor zijn verjaardag. Hij kon niet uit de auto en wij gingen dan ook allemaal naar buiten om hem een hand te geven. Meer een afscheid dan een felicitatie. Afijn ik laat het hier even bij over deze markante strijkboutenverzamelaar.

Voor degenen die overleden branden we thuis altijd een sfeerlichtje bij een foto of, als we dat niet hebben, een kaartje met naam er op. Dat waren er de laatste jaren nogal wat, inclusief de familie en kennissenkring. Dan zeiden we tegen elkaar; wie volgt.
En toen werd,  tot mijn grote verdriet, mijn vrouw Jettie de volgende. Geheel onverwacht is zij, 2,5 maand na de eerste symptonen, aan uitgezaaide longkanker overleden.

Ze was een zeer actieve vrouw, dansen, sporten, fietsen en wandelen. Nooit gerookt of gedronken. Met tafeltennis wist ze nooit van ophouden. Ze had er een hekel aan om op een stoel aan de kant te zitten omdat de tafels bezet waren of omdat er geen medespeler was.
Ze zat in de schoonmaakploeg, deed de was en stond bij een 50+tournooi achter de bar.
Ze is overgegaan en voor mij begint er een heel ander leven.

Adriaan